به نقل از «همشهری آنلاین»

کاشیکاری در خانه پدری!

تاریخ انتشار: ۲۰ فروردین ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۷۴۸۹۶۴۵

همشهری آنلاین - سمیمه عظیمی: اینجا زیر پل کردستان، تقاطع حکیم، بعد از تونل رسالت؛ طرحی کهکشانی، تیرگی اجباری شهر را آسمانی کرده است؛ به زینت آیات الهی که تناسب دارند با نقش ونگاری که برادر و خواهری نزدیک به ۵ ماه، هنرمندانه ترسیمشان کرده‌اند؛ لاله اسکندری به همراهی برادرش روزبه.  

قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

لاله فارغ‌التحصیل رشته گرافیک است و از سال ۸۷ همکاری‌اش را با شهرداری منطقه ۵ آغاز کرده؛ بازخورد مناسب از جانب مردم و استقبال آنها از طراحی‌های هنرمندانه بر دیواره‌های سنگی شهر باعث شده این همکاری مستمر باشد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
اسکندری معتقد است تهران به دلیل ساخت‌وسازهای بسیار، نیازمند توجه و زیباسازی است و اگر این زیباسازی برگرفته از هنر اصیل ایرانی باشد حال و هوای شهر را عوض می‌کند.  

او که به نقاشی علاقه‌ای ویژه دارد در کارهای قبلی از نقاشی و کاشی با طرح‌های مینیاتوری و طبیعت استفاده می‌کرده اما ماندگاری کار را در استفاده صرف از کاشی دیده و به همین دلیل در طرح پل کردستان فقط از کاشی، بهره‌برده است.  
روزبه اسکندری هم که در واقع مدیریت عاملی شرکت مجری را به عهده دارد باب گفت‌وگو را از طراحی طرح آغاز کرد؛ اینکه کار ۲ بخش دارد و قسمت ساخت و نظارت هنری را لاله انجام می‌دهد و قسمت زیرسازی و نصب را خودش؛ با همراهی نزدیک به ۳۰ نفر که بر حسب اتفاق ۱۵ نفرشان خانم هستند و ۱۵ نفرشان آقا. ‌کاری هنرمندانه که حالا عنوان طولانی‌ترین کار کاشی شکسته تهران را یدک می‌کشد.  

کاری با ۹۲۵‌مترمربع که ۲ میلیون قطعه کاشی را درون خود جای داده و ۱۱۰‌متر از دیواره شرقی پل کردستان را رنگین کرده است.  

روزبه توضیح می‌دهد که ابتدا در کارگاه، قطعات کاشی را به هم می‌چسبانند و سپس به محل اجرای طرح حمل می‌کنند؛ آنجاست که مراحل زیرسازی و نصب و بندکشی انجام می‌شود.  او می‌گوید کار اجرایی طرح را از اواسط دی ماه سال گذشته آغاز کرده‌اند و اوایل فروردین طرح به اتمام رسیده است، ۱۵ روز تخریب و زیرسازی به طول انجامیده و از روز ۱۵ اسفندماه نیز عملیات کار نصب را انجام داده‌اند که ۱۸ اردیبهشت تمام شده است.  

او به این مسئله هم اشاره می‌کند که روش کار این گروه با همه آنهایی که در سطح شهر تهران به اجرای طرح‌های اینچنینی می‌پردازند متفاوت است، چرا که به دلیل انجام عملیات پیش ساخت و بندکشی استحکام بنا بیشتر بوده و کمک سازه‌ای به طرح می‌کند.  

اسکندری این را هم می‌گوید که برای ترمیم دیوار از ملات ترمیم‌کننده استفاده می‌کنند و برای نصب کاشی از چسب صنعتی؛ کاشی‌ها را بر روی توری پلی‌اتیلن با چسب مخصوص کاشی می‌چسبانند و برای انجام این کار از ۲۸ نوع رنگ و نقاشی مختلف استفاده کرده‌اند.  

نوع تعامل مثبت شهرداری هم مسئله‌ای است که آقای اسکندری بر آن تأکید دارد؛ اینکه امکانات مورد نیاز در محل را به سهولت در اختیارشان قرار داده و تمیزکاری محل را به موقع انجام داده‌اند؛ و مهم‌تر اینکه همزمان با پیشرفت طرح پرداخت هزینه‌ها هم انجام شده است. از او درباره تفاوت کار در نمایشگاه و کار در شهر می‌پرسم، روزبه اسکندری توضیح می‌دهد که مردم به خاطر مشکلات و وقت محدودشان گاهی به هیچ‌وجه فرصت دیدن از نمایشگاه یا موزه را نمی‌یابند و اقدام شهرداری برای زیباسازی نماهای شهری باعث شده آثار هنری به‌صورت تابلوهای بزرگ و زیبا به میان مردم بیایند.  

اقدامی که به غیر از ایجاد آرامش بصری به آرامش روانی و روحی مردم در فضای پر تراکم و آلوده شهری کمک می‌کند و باعث لذت درونی مردم شهر می‌شود.  روزبه به نکته دیگری هم اشاره می‌کند:« خلق آثاری اینچنین در واقع استفاده از تکنولوژی جدید و تکنیک‌ها و مصالح جدید برای نمایش هنر ناب و اصیل ایرانی و اسلامی است تا مردم به خاطر بیاورند روح هنری در وجودشان ریشه داشته و هنر، منافاتی با رشد تکنولوژی و شهرنشینی ندارد، تا به خاطر بیاورند در همین فضا هم می‌توان هنرمندانه زیست.»

اسکندری درباره مزایای کاشی هم توضیح می‌دهد و می‌گوید که کاشی عنصری مقاوم در برابر همه شرایط جوی و آب و هوایی است و خلق آثار هنری با استفاده از این عنصر را در همه جای دنیا می‌توان دید.  و به همین دلیل هم بوده که این خواهر و برادر تلاش کرده‌اند پنجمین کارشان را در تهران به‌صورت کاشی تمام به نمایش بگذارند. منطقه ۶ یک بار دیگر نیز با دستان هنرمند لاله اسکندری و همکارانش زینت یافته است، تقاطع مدرس و رسالت که نخستین کار آنها در این منطقه بوده، ‌کاری به طول ۶۰۰‌مترمربع.  

این را هم البته باید گفت که نقاشی‌های پارک آموزش ترافیک امیرآباد را نیز همین گروه هنرمند، طراحی و اجرا کرده‌اند.  آنها توجه خاصی به منطقه ۶ داشته و سعی دارند بهترین کارهایشان را در این منطقه به مردم ارائه کنند؛ منطقه‌ای که در واقع محله پدری‌شان محسوب می‌شود و آن را قلب فرهنگی تهران می‌شناسند.

--------------------------------------

منتشر شده در همشهری محله منطقه ۶ به تاریخ ۱۳۹۳/۲/۲۹

کد خبر 752093 برچسب‌ها همشهری محله هنر تهران

منبع: همشهری آنلاین

کلیدواژه: همشهری محله هنر تهران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۴۸۹۶۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ظریف، همچون بند زدن برگ گل! | چینی‌بندزن! یه دل شکسته رو هم بند می‌زنی؟

همشهری آنلاین- بهاره خسروی : چینی‌بندزن‌های دوره‌گرد پایتخت به صدای بلند در کوچه‌ها می‌خواندند: «چینی‌بند زن اومده ... برگ گل هم بند می‌زنم!» خانم‌های خانه با شنیدن شاعرانگی همین جمله آخر هر چه کاسه و بشقاب شکسته و ترک‌خورده کنج انباری و صندوقخانه داشتند جمع می‌کردند و راهی کوچه می‌شدند. بچه ها همه سعی می کردند کنار چینی بندزن بشینن و تا ببینند حاصل خرابکاری‌شان چطور ماهرانه کنار هم بند می خورد.

قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید

چینی‌بندزنی یکی از مشاغل نوستالژیک و فراموش‌شده تهران است. این حرفه در روزگاری که وقتی چیزی می‌شکست و خراب می‌شد به جای دور انداختن آن را تعمیر می‌کردند، حسابی پرطرفدار بود. قدیم‌ها معمولاً ظروف پرکاربرد خانه مانند کاسه، بشقاب و قوری از جنس چینی بود به ضربه‌ای ترک می‌خورد یا می‌شکست.

خانم‌های باسلیقه در طول سال تکه‌های شکسته چینی را تا زمان آمدن چینی‌بندزن نگه می‌داشتند. قدیم ها تا دلتان بخواهد از سر غفلت یا شیطنت بچه های خانه که همیشه پر تعداد بودند ظرف و ظروف می‌شکست و پیدا کردن مدل مشابه و جایگزین کار چندان آسانی نبود.

هنر تعمیر و کنار هم چیدن تکه های شکسته یا ظریف‌کاری بر عهده چینی‌بندزن‌ها بود تا با کمک ابزار ویژه صاحبان این شغل که چیزی نبود جز تسمه فلزی و چسب و مته، تکه‌های شکسته بار دیگر کنار هم قرار گیرد و باعث خوشحالی خانم خانه شود. آنها پس از ترمیم هریک از ظروف به ازای دستمزد آن مقداری گردو، بادام، گندم یا پول دریافت می‌کردند. چینی‌بندزن‌ها در محل‌های خاصی برای مدت معینی اقامت می‌کردند تا کارشان را انجام دهند.

کمان، قیف برنجی، الماس، تکه چوب نازک از جنس درخت بید، نخ لحاف‌دوزی، مفتول و سندان از ابزار کار چینی‌بندزن‌ها بود. اما ظرافت‌های این حرفه و احیای وسایلی که آدم‌ها به آن دلبستگی‌های مختلفی پیدا کرده‌اند نام این حرفه را به ادبیات عامیانه و فولکلور وارد کرد: چینی بند زن/ یه دل شکسته رو بند می‌زنی؟ / هرچی دارم به تو می‌دم / تو بگو چند می‌زنی؟

کد خبر 844617 برچسب‌ها مشاغل هویت شهری تهران